Tag: Ziemia

Rejestr plam słonecznych – Program prowadzony od 1826 r.

Rejestr plam słonecznych - Rotacja SłońcaRejestr plam słonecznych - Obserwacja największej plamy słonecznej - NASARejestr plam słonecznych - Plamy słoneczne - TaiwanRejestr plam słonecznych - Powierzchnia Słońca - HMI-NASARejestr plam słonecznych - Monster Sunspot AR1476 - NASA

 

Rejestr plam słonecznych - Rozbłyski X1.4 i X1.9 - NASA, SDORejestr plam słonecznych - Big Sunspot 1520 - Wytworzył rozbłysk - NASARejestr plam słonecznych - Plama słoneczna 1112Plamy słoneczne podczas zachodu Słońca - Xihu, HangzhouPlamy słoneczne

 

Sunspot butterfly - wykresOkresowe zmiany liczby plam słonecznychSunspot diagramZmiany w promieniowaniu słonecznym i liczbie plam na Słońcu - 1975-2013Samuel Heinrich Schwabe - Tabliczka upamiętniająca w Dessau

Rejestr plam słonecznych – Program prowadzony od 1826 r.

Rejestr plam słonecznych – Najdłużej prowadzonym regularnym badaniem naukowym na świecie, jest tworzony od 1826 r. rejestr liczby plam na Słońcu.
Program badawczy zapoczątkował niemiecki astronom amator Samuel Heinrich Schwabe. Przez 17 lat regularnie przyglądał się Słońcu, ponieważ chciał zaobserwować nieznaną wcześniej nauce planetę zwaną Wulkan. Przemieszczającą się na tle tarczy słonecznej. Oczywiście nie znalazł niczego – między Ziemią, a Słońcem znajdują się tylko Merkury i Wenus. Znane od starożytności – ale jego obserwacje pozwoliły ustalić, że aktywność naszej najbliższej gwiazdy zmienia się regularnie.
Dokonania Schwabego zainspirowały Rudolfa Wolfa, szefa obserwatorium w szwajcarskim Bernie. Który od 1848 r. kontynuował rejestrowanie plam słonecznych i zbierał dane historyczne na ten temat. Sięgające początków XVII w.

Opracowany przez Wolfa system liczenia plam.

Przyjęli astronomowie na całym świecie. Obserwacje tego fenomenu prowadzi do dziś blisko 100 obserwatoriów. Zarówno profesjonalnych, jak i amatorskich.

Raflezja Arnolda – Rafflesia Arnoldii – Największy kwiat to pasożyt

Raflezja Arnolda - Bengkulu - 21-April-2015Rafflesia Arnoldii - Lake-Maninjau - Sumatra-Indonesia - 1-09-99Rafflesia Arnoldii - BukietnicaRaflezja Arnolda - Model - Lee Kong Chian - Natural History Museum Singapore - 08-08-2015

Raflezja Arnolda – Rafflesia Arnoldii – Największy kwiat to pasożyt

Raflezja Arnolda – Rafflesia Arnoldii, zwana też bukietnicą, to największy pojedynczy kwiat na Ziemi. Nie ma własnych łodyg, liści ani korzeni. Pasożytuje na pnączach z rodzaju Cissus, spokrewnionych z winoroślą. Czerpiąc od żywicieli wodę i substancje odżywcze. Raflezja rośnie w gęstwinie tropikalnej dżungli na Borneo i Sumatrze.
Osiąga wagę 11 kg i średnicę jednego metra. Składa się z pięciu mięsistych, czerwonych, biało nakrapianych płatków. W jej wnętrzu znajduje kilka litrów nektaru, oraz przypominające kolce twory, o niepoznanej dotychczas funkcji.
Raflezja wydziela specyficzny, przykry dla nas zapach zepsutego mięsa. W ten sposób przywabia zapylające chrząszcze oraz muchówki. Dlatego mieszkańcy Indonezji nazywają ją trupim kwiatem. Kwitnie przez 5 – 7 dni, raz na kilka lat. Jeśli jednak zostanie zapylona, wykształca okrągłe owoce. Zawierające tysiące drobnych nasion.

Sakurajima – Japonia, Kiusiu

Sakurajima - Wybuch wulkanu Sakurajima w JaponiiSakurajima - Kiusiu, JaponiaSakurajima - Wybuch wulkanu Sakurajima w Japonii - NASASakurajima - Wulkan Sakurajima wytworzył gęsty pióropusz popiołu nad japońską wyspą Kiusiu - 11.23.2013Sakurajima z Kagoshimy - Kiusiu, JaponiaSakurajima - Widok z kosmosu

 
 
 

Sakurajima – Japonia, Kiusiu

 

  • Lokalizacja: Japonia, wyspa Kiusiu
  • Szczyt: 1117 m.n.p.m.

 
Sakurajima – Wulkan znajduje się na japońskiej wyspie Kiusiu. Nie bez powodu jest uważany za jeden z najbardziej niebezpiecznych wulkanów na Ziemi. Od 1955 roku wybucha prawie bez przerwy. Jego wiek szacuje się na 22 000 lat. Sakurajima jest położona bardzo blisko miasta Kagoshimy, zamieszkałego przez 700 000 obywateli.

Znane nam historyczne świadectwa wybuchów pochodzą jeszcze z VIII wieku. Największa erupcja miała miejsce dopiero w roku 1914. Do tego czasu, wulkan przez ponad stulecie nie wykazywał żadnej aktywności, więc został już uznany za wygasły. Z powodu silnego trzęsienia ziemi mieszkańcy wyspy zdążyli się na szczęście ewakuować przed erupcją. Wyciek lawy trwał ponad miesiąc. W wyniku tego wielkiego wybuchu wyspa zaczęła się powiększać, aż na koniec połączyła się z kontynentem.

W 2016 roku wulkan znowu eksplodował. Wydobywał się z niego ogień, a nad nim unosił się obłok dymu i pyłu wulkanicznego. Oderwane kawałki skał spadły aż 2 kilometry dalej. Główne obawy wywołało relatywnie bliskie położenie elektrowni jądrowej Sendai.

Ilość księżyców Ziemi – Dwa dodatkowe pseudoksiężyce

Ilość księżyców Ziemi - Kazimierz Kordylewski - 1964Ilość księżyców Ziemi - Punkt libracyjny L4 - diagramIlość księżyców Ziemi - Rozmieszczenie punktów libracyjnych L4 i L5

Ilość księżyców Ziemi – Dwa dodatkowe pseudoksiężyce

Ilość księżyców Ziemi – Otóż posiada dwa dodatkowe, a dokładniej rzecz ujmując pseudoksiężyce. Są to obłoki pyłowe znajdujące się w punktach libracyjnych L4 i L5 układu Ziemia-Księżyc. Wprawdzie odkryto je już w latach 50. XX wieku, ale dopiero w 2018 roku węgierskim naukowcom udało się zmierzyć polaryzację ich światła. Jednoznacznie potwierdzając te obiekty. Po raz pierwszy zostały one dostrzeżone przez polskiego astronoma Kazimierza Kordylewskiego i stąd wzięła się ich nazwa – księżyce Kordylewskiego. W 1956 roku zauważył on struktury pyłowe, które udało mu się sfotografować pięć lat później. Specjaliści przez dekady próbowali znaleźć twarde dowody na ich obecność, co nie było łatwym zadaniem: K.Kordylewski prowadził obserwacje z Kasprowego Wierchu i to zimą. Zaledwie kilka razy udało je się zaobserwować i sfotografować

Zorza polarna – Powoduje wyładowania, wydając dźwięki

Zorza polarna - Aurora BorealisZorza polarna - AuroraZorza polarnaZorza polarna - Aurora Australis w Bazie Bieguna Płd. Amundsen-ScottZorza polarna - Aurora Australis z ISSZorza polarna - Aurora Australis

Zorza polarna – Powoduje wyładowania, wydając dźwięki

Zorza polarna powstaje wtedy, gdy naładowane cząstki ze Słońca (tzw. wiatr słoneczny) trafiają w pole magnetyczne Ziemi. Wzdłuż jego linii kierowane są do biegunów, gdzie zderzają się z molekułami powietrza. Istniało przekonanie, że pomiędzy bajki należy włożyć historie o tym, jakoby zorze polarne wydawały czasami odgłosy, wręcz „szeptały” – aż do momentu, kiedy sprawę zbadali naukowcy z Uniwersytetu w Aalto w Finlandii. Prawda jest taka, że gdy noce są zimne i ciche, to zorze wytwarzają szelesty oraz trzaski. Słyszalne na odległość setek kilometrów. Przyczyną jest tak zwana warstwa inwersyjna. Powstaje ona, gdy w pobliżu powierzchni planety jest zimniej niż w wyższych poziomach atmosfery. Powoduje, że w strefie chłodu uwięzione zostają ujemnie naładowane cząstki ze Słońca. Jeśli ich nagromadzenie przekroczy punkt krytyczny. Wchodząc w reakcję z dodatnimi jonami w atmosferze i powodują wyładowania, szeleszcząc oraz trzeszcząc.

Telewizja 8K – Japoński nadawca NHK uruchomił pierwszy kanał

Telewizja 8K - NHK-BS8K (logo)Telewizja 8K - NHK-MoriokaTelewizja 8K - NHK-FukushimaTelewizja 8K - Diagram rozdzielczości różnych jakości tv

Telewizja 8K – Japoński nadawca NHK uruchomił pierwszy kanał

Telewizja 8K – W Europie dostawcy telewizyjni nadal chwalą się programami w jakości HD. Tymczasem Japończycy poszli o krok (a nawet dwa) dalej. Na początku grudnia 2018 roku, tamtejszy nadawca NHK uruchomił pierwszy na świecie kanał telewizyjny w jakości 8K. Co to oznacza? Rozdzielczość obrazu 7680 x 4320 (33,2 megapiksela), uzupełnioną przez wielokanałowy dźwięk 22.2. W przyszłości stacja BS8K ma emitować m.in. bezpośrednie transmisje z igrzysk olimpijskich, które odbędą się w tym kraju w połowie 2020 r. Póki co widzowie mogą przez 18 godzin dziennie oglądać zapierające dech w piersiach ujęcia. Nakręcone w najpiękniejszych zakątkach Ziemi, oraz koncerty słynnych orkiestr.

Skład naszej planety – Co kryje wnętrze Ziemi?

Skład naszej planety - Wnętrze Ziemi - przekrój

Skład naszej planety – Co kryje wnętrze Ziemi?

Skład naszej planety – Skorupa, płaszcz i jądro. W ten skrócony sposób można by scharakteryzować trzy warstwy Ziemi, które powstały na początku jej istnienia.

  • Litosfera – Górna warstwa Ziemi, która jest w bezpośredniej interakcji z innymi sferami ziemskimi, takimi jak hydrosfera, atmosfera i biosfera.
  • Skorupa – Składa się ze skorupy ziemskiej i oceanicznej. Grubość ziemskiej sięga nawet 70 kilometrów, oceaniczna jest cieńsza, a jej grubość waha się między pięcioma, a dziesięcioma kilometrami.
  • Nieciągłość Conrada – Horyzontalna powierzchnia nieciągłości w skorupie ziemskiej, która tworzy przejście między górną, a dolną warstwą. Jej głębokość waha się w różnych typach skorupy od 5 do 30 km.
  • Nieciągłość Mohorovićicia – Warstwa, która geologicznie definiuje przejście skorupy ziemskiej i górnego płaszcza. Występuje w przedziałach głębokości 20-90 kilometrów pod kontynentami, oraz 10-20 kilometrów pod oceanami.
  • Płaszcz ziemski – Warstwa składająca się z górnego oraz dolnego płaszcza. Górny sięga głębokości 90 kilometrów. Dolnemu przypisuje się głębokość od 650 km do jądra ziemskiego, a zatem w przybliżeniu 2900 km.
  • Nieciągłość Repettiego – Obszar pomiędzy górnym, a dolnym płaszczem.
  • Nieciągłość Gutenberga – Część powłoki ziemskiej, której przypisuje się głębokość 2900 kilometrów. Pod nią znajduje się jądro Ziemi.
  • Jądro – Geosfera, znajdująca się w środku Ziemi. Zaczyna się na głębokości 2900 kilometrów pod powierzchnią i obejmuje w przybliżeniu 31 % masy Ziemi, a największą jej część stanowią żelazo i nikiel. Jądro jest dwa razy cięższe od płaszcza Ziemi i składa się z półciekłego jądra wewnętrznego, które między innymi tworzy pole magnetyczne Ziemi

KEPLER-442b – Egzoplaneta skalista z kategorii superziemi

KEPLER-442bKEPLER-442b - Porównanie do Ziemi egzoplanet z układu KepleraKEPLER-442b

KEPLER-442b – Egzoplaneta skalista z kategorii superziemi

KEPLER-442b – Egzoplaneta skalista z kategorii superziemi, której macierzystą gwiazdą, jest pomarańczowy karzeł.

ESI: 0,84
Wielkość: 1,3 Ziemi
Masa: 2,3 Ziemi
Temperatura równoważna: -65°C

Planeta KEPLER-442b, z której od 1115 lat biegnie do nas światło, należy do tzw. superziemi. W taki sposób określa się egzoplanety skaliste, których masa nie przekracza dziesięciokrotności Ziemi. Jej macierzystą gwiazdą, jest pomarańczowy karzeł (gwiazda większa niż czerwony karzeł, mniejsza jednak od żółtego karła, którym jest słońce). Ten typ gwiazdy miewa spokojniejszą młodość, a zatem nie wysyła ona swoim planetarnym dzieciom zbyt wielkiej ilości promieniowania ultrafioletowego. Ponadto planeta znajduje się w ekosferze, zatem nie da się wykluczyć, iż na jej kamienistej powierzchni pluska się ocean. Jeśli posiada bardziej złożoną atmosferę, nie musi być jednocześnie królestwem zimna. Według niektórych obliczeń to właśnie mniejsze superziemie są najodpowiedniejsze do życia, bardziej nawet niż nasza własna planeta.

GJ 273b – Egzoplaneta w gwiazdozbiorze Małego Psa

GJ 273b - Artystyczna wizja egzoplanety

GJ 273b – Egzoplaneta w gwiazdozbiorze Małego Psa

GJ 273b – Planeta krążąca wokół gwiazdy Luytena

ESI: 0,86
Wielkość: 1,47 Ziemi
Masa: 3 Ziemi
Temperatura równoważna: -6°C

Zwykłych dwanaście lat świetlnych od naszego układu słonecznego wędruje gwiazda Luytena – czerwony karzeł, który z perspektywy Ziemi znajduje się w gwiazdozbiorze Małego Psa. Astronomowie odkryli przy niej dwie egzoplanety. Przy czym jedna z nich należy do kategorii superziemi i jednocześnie krąży na skraju ekosystemu. W odróżnieniu od mnóstwa innych planet, których macierzą jest czerwony karzeł, GJ273b wie, czym jest dzień, a czym noc. Zazwyczaj planety poruszają się na tyle blisko, że ich rotacja jest powiązana, zaś swojej macierzystej gwieździe nadstawiają tylko jedną półkulę.

Ross-128b – Oddalona od Ziemi o 11 lat świetlnych

Ross 128bRoss 128b

Ross-128b – Oddalona od Ziemi o 11 lat świetlnych

Ross-128b – Układ planetarny wokół czerwonego karła Ross 128 za jakieś 70 000 lat stanie się naszym najbliższym gwiezdnym sąsiadem.

ESI: 0,86
Wielkość: 1,2 Ziemi
Masa: 1,3 Ziemi
Temperatura równoważna: 7°C

Jeszcze bliżej niż GJ 273b znajduje się egzoplaneta Ross-128b. Jest ona od nas oddalona, tak jak jej gwiazda. Którą jest bardzo spokojny czerwony karzeł, o niecałe 11 lat świetlnych i stopniowo się do nas zbliża. Na podstawie uzyskanych danych astronomowie odkryli, że planeta Ross 128b obiega swoją gwiazdę dwadzieścia razy bliżej niż Ziemia obiega słońce. Mimo tak małej odległości planeta dostaje tylko 1,38 razy więcej energii, niż nasza planeta. Dzięki chłodnej i stabilnej gwieździe, której temperatura powierzchni w porównaniu ze słońcem mniejsza o połowę, szacuje się temperaturę równoważną na jej powierzchni na wartość od -60°C do 20°C.