Tag: księżyc

Deep Space Network – Nadawczo-odbiorcza sieć dużych anten

Deep Space Network - Antena

Deep Space Network - Deep Dish Communications Complex - Canberra

Deep Space Network - Communication Complex - Canberra, Australia

Deep Space Network - Canberra, Australia
 
 
 
Deep Space Network - Deep Space StationDSS-43 - Canberra, AustraliaDeep Space Communication Complex-2017NASA complex - Widok z lotu ptaka - Canberra, Australia

Deep Space Network – Nadawczo-odbiorcza sieć dużych anten

Deep Space Network – Nadawczo-odbiorcza globalna sieć dużych anten, zarządzana przez Jet Propulsion Laboratory. Jest to międzyplanetarna tablica rozdzielcza NASA, która umożliwia stałą łączność z pojazdami kosmicznymi. W marcu 2020 przy jednej z największych anten tej sieci – Deep Space Station 43 (DSS-43), w Canberze w Australii – rozpoczęto prace modernizacyjne.

DSN, jedna z trzech sieci programu Komunikacji i Nawigacji Kosmicznej NASA (Space Communications and Navigation – SCaN). Jest rozlokowana w trzech miejscach na świecie – w Kalifornii, Hiszpanii i Australii. Pozwala to kontrolerom misji komunikować się nieprzerwanie z pojazdami kosmicznymi na Księżycu i poza nim, mimo obrotu Ziemi.

DSS-43, 70-metrowa antena zlokalizowana na półkuli południowej jako jedyna może wysyłać polecenia do sondy Voyager 2. Która podróżuje w kierunku południowym względem orbity Ziemi. (Inne anteny znajdujące się w kompleksie Canberra także mogą odbierać sygnały z sondy Voyager 2. Ale tylko DSS-43 może wysyłać do niej polecenia).

Wystrzelona w 1977 roku sonda Voyager 2, znajduje się w odległości ponad 11 miliardów mil (17,6 miliarda kilometrów) od Ziemi. Dlatego wymaga potężnej anteny radiowej do przesyłania jej poleceń. Taką możliwość ma specjalny nadajnik pracujący w paśmie S stacji Deep Space Station 43.

Ta modernizacja przyniesie bezpośrednie korzyści nie tylko sondzie Voyager 2, ale poprawi także łączność z łazikiem Perseverance Mars. Ponadto ułatwi przyszłe działania w zakresie eksploracji Księżyca i Marsa. Ta sieć będzie odgrywać kluczową rolę w nawigacji i łączności z wstępnymi misjami na Księżycu i Marsie, takimi jak załogowa misja Artemis.

Antena została wyłączona na początku marca 2020 roku i zostanie ponownie włączona po zakończeniu modernizacji w styczniu 2021 roku.

Olympus Mons – Najwyższy szczyt Układu Słonecznego

Mars - Mariner 9 (1971 - 1972)Marsjański wulkan - Fotografia z Sondy Viking 1 - Odległość 5000 mil - 14.02.1979Olympus Mons - Mars - MC-2 - Diacria RegionOlympus Mons - Fotografia z Sondy Viking 1

Olympus Mons – Najwyższy szczyt Układu Słonecznego

Olympus Mons – Wygasły wulkan na Czerwonej Planecie, wznosi się na wysokość prawie 22 km! Kwestia pomiarów jest jednak sporna. Więc w zależności od miejsca, w stosunku do którego mierzymy wierzchołek. Może urosnąć nawet do 26 km.

Jego średnica również robi wrażenie – u podstawy wynosi 624 km.

Sam krater wulkaniczny ma ok. 85 km długości, 60 km szerokości, oraz głębokość dochodzącą do 3 km. Przyszli marsjańscy wspinacze nie będą jednak szczególnie zachwyceni. Bo Olympus ma łagodne, zaledwie 5-stopniowe nachylenie.

Imponującymi rozmiarami mogą się także pochwalić:

Rheasilvia, ogromny krater uderzeniowy o średnicy 505 km. Zajmujący aż 90% powierzchni planetoidy Westa (22,5 km wysokości).
Szereg niemal równych szczytów na księżycu Saturnie – Japetusie, (ok. 20 km). Oraz South Boösaule, najwyższe wzniesienie na księżycu Jowisza – Io (ok. 18 km).

Ilość księżyców Ziemi – Dwa dodatkowe pseudoksiężyce

Ilość księżyców Ziemi - Kazimierz Kordylewski - 1964Ilość księżyców Ziemi - Punkt libracyjny L4 - diagramIlość księżyców Ziemi - Rozmieszczenie punktów libracyjnych L4 i L5

Ilość księżyców Ziemi – Dwa dodatkowe pseudoksiężyce

Ilość księżyców Ziemi – Otóż posiada dwa dodatkowe, a dokładniej rzecz ujmując pseudoksiężyce. Są to obłoki pyłowe znajdujące się w punktach libracyjnych L4 i L5 układu Ziemia-Księżyc. Wprawdzie odkryto je już w latach 50. XX wieku, ale dopiero w 2018 roku węgierskim naukowcom udało się zmierzyć polaryzację ich światła. Jednoznacznie potwierdzając te obiekty. Po raz pierwszy zostały one dostrzeżone przez polskiego astronoma Kazimierza Kordylewskiego i stąd wzięła się ich nazwa – księżyce Kordylewskiego. W 1956 roku zauważył on struktury pyłowe, które udało mu się sfotografować pięć lat później. Specjaliści przez dekady próbowali znaleźć twarde dowody na ich obecność, co nie było łatwym zadaniem: K.Kordylewski prowadził obserwacje z Kasprowego Wierchu i to zimą. Zaledwie kilka razy udało je się zaobserwować i sfotografować

TRAPPIST-1f – Kamienista egzoplaneta wielkości Ziemi

TRAPPIST-1f - Artystyczna wizja egzoplanetyTRAPPIST-1f - Porównanie danych kamienistych planet układu TRAPPIST-1, z planetami układu słonecznegoTRAPPIST-1f - Układ planetarny wokół czerwonego karła TRAPPIST-1

TRAPPIST-1f – Kamienista egzoplaneta wielkości Ziemi

TRAPPIST-1f – Kamienista egzoplaneta, systemu planetarnego wokół czerwonego karła TRAPPIST-1.

ESI: 0,68
Wielkość: 1,1 Ziemi
Masa: 0,9 Ziemi
Temperatura równoważna: -65°C

Wokół gwiazdy oddalonej od nas o 40 lat świetlnych krąży siedem kamienistych planet. Szósta z kolei ma bardzo podobne rozmiary do Ziemi, jednak jej gęstość jest zasadniczo mniejsza. Składem jest bliska lodowym lub wodnym światom księżyca Jowisza – Europy czy też księżyca Saturna – Enceladusa. Pierwsze pomiary wyznaczyły, iż niemałą część masy planety stanowi lód, a pod powierzchnią być może i woda w stanie ciekłym. Atmosfera tutaj nie jest najgęstsza, zatem temperatura równoważna prawdopodobnie nie różni się od tej właściwej.

ISRO – Indian Space Research Organisation

ISRO - RLV-TD LogoISRO - Vikram Sarabhai - popiersieISRO - Vikram Sarabhai (18.09.1969)

ISRO – Indian Space Research Organisation

ISRO – Swój program kosmiczny ma również drugie państwo z największą liczbą ludności na świecie, Indie. Indian Space Research Organisation zaczął wprowadzać w życie indyjski program kosmiczny w latach 60. ubiegłego wieku. Największe zasługi dla rozwoju tej dziedziny ma indyjski naukowiec Vikram Sarabhai (1919 – 1971). Wiadomo było, że Indie nie mogą spełnić takich zadań jak lądowanie na Księżycu albo wysłanie człowieka w kosmos. Dlatego skoncentrowano się na mniej skomplikowanych, osiągalnych celach. Obecnie ISRO pracuje nad rozwojem własnego promu kosmicznego, który mógłby wielokrotnie lecieć w kosmos, transportując ładunki i przewożąc załogę.

Zakłada się, że w ciągu 15 lat zostaną rozwiązane wszystkie kwestie technologiczne. Indie mają za sobą pierwsze testy eksperymentalnego modelu promu kosmicznego RLV-TD (Reusable Launch Vehicle Technology Demonstration Programme). Maszyna wystartowała z kosmodromu Sriharikota znajdującego się na wyspie w Zatoce Bengalskiej. Lot próbny trwał 770 sekund, a prom osiągnął wysokość 65 km. Rakieta została zaprojektowana w taki sposób, by ISRO w trakcie lotu mogła zgromadzić ważne dane. Dotyczące n.p.:  prędkości hipersonicznej, autonomicznego lądowania.

Rozwój bezksiężycowy – Ziemia bez Księżyca

Rozwój bezksiężycowy - Ziemia bez Księżyca

Rozwój bezksiężycowy – Ziemia bez Księżyca

Rozwój bezksiężycowy – Symulacje 4 miliardy lat rozwoju Ziemi bez obecności Księżyca. Zostały wykonane w Centrum Badawczym NASA w Moffett Field w Kalifornii przez Jacka Lisauera. W opracowanym modelu maksymalny kąt pochylenia się do osi Ziemi okazał się znacznie mniejszy niż zakładano we wcześniejszych badaniach. Wnioski z badania były następujące: Ziemia byłaby Ziemią nawet bez swojego bardzo dużego satelity.

Łańcuch DNA – Drabiny z milionami szczebli

Łańcuch DNA – Drabiny z milionami szczebli

Łańcuch DNA – Drabiny z milionami szczebli

Łańcuch DNA – Drabiny z milionami szczebli – Nici DNA przypominają spiralnie skręcone drabinki z milionami szczebelków, każdy z nich jest nośnikiem instrukcji zapisanych za pomocą chemicznego kodu. Gdyby udało się rozplątać i rozciągnąć łańcuch DNA z jednej komórki ludzkiej, mierzyłby ok. 2 metrów, jego grubość wyniosłaby jednak ok. 0,000002 mm. Łańcuch DNA z organizmu jednego człowieka jest 16 razy dłuższy niż droga z Ziemi na Księżyc.

Galileusz – Filozof, fizyk, astronom

Galileusz

Galileusz – Filozof, fizyk, astronom

Galileusz – 15.02.1642 r. urodził się włoski filozof, fizyk i astronom Galileusz. Twórca podstawy nowożytnej fizyki. Potwierdził heliocentryczną teorię Kopernika. 07.01.1610 r. odkrył cztery największe księżyce Jowisza: Io, Europę, Ganimedesa i Kallisto. Stwierdził, że księżyce te obiegają planetę, ponieważ czasami znikały z pola widzenia. Odkrycie to sprawiło, że został mianowany profesorem honorowym na Uniwersytecie w Pizie. Jako pierwszy zauważył, że na Księżycu są góry i kratery, a dzięki obserwacjom oszacował wysokość gór. Prowadził też obserwacje Drogi Mlecznej. Stwierdził, że składa się z wielkiej ilości gwiazd. W 1611 roku obserwował też planetę Neptun, ale nie wzbudziła jego zainteresowania.

Najchłodniejsze miejsce układu słonecznego

Najchłodniejsze miejsce układu słonecznego - Tycho Central PeakNajchłodniejsze miejsce układu słonecznego - Sonda Lunar Reconnaissance Orbiter

Najchłodniejsze miejsce układu słonecznego

Najchłodniejsze miejsce układu słonecznego – Amerykańska sonda kosmiczna Lunar Reconnaissance Orbiter (LRO), blisko bieguna Księżyca, na południowo-zachodnim krańcu krateru Hermite odkryła najzimniejsze miejsce Układu Słonecznego. Temperatura wynosiła -249 °C, a zatem brakowało 24 °C do punktu absolutnego zera. Substancja schłodzona do -273,15 °C lub do zera absolutnego, nie ma energii cieplnej. Jest to miejsce, które nie ucieka przed bezpośrednim światłem słonecznym.

Sonda kosmiczna Galileo na Jowiszu – Wielokrotnie przedłużana

Sonda kosmiczna Galileo na Jowiszu

Sonda kosmiczna Galileo na Jowiszu

Sonda kosmiczna Galileo na Jowiszu – W październiku 1989 r. Prom kosmiczny Atlantis zabrał w kosmos sondę Galileo. Nie skierowała się z orbity wprost na Jowisza, ale najpierw poleciała w kierunku Wenus, która służyła do wspomagania grawitacji. W tej samej kolejności dwukrotnie użyła Ziemi i ostatecznie ruszyła w kierunku gazowego giganta. Po drodze pierwsza sonda zbliżyła się do asteroidy, konkretnie do Gaspry, na odległość 1600 km.

Sonda Galileo do Jowisza, została usłyszana po 7 latach i towarzyszyła mu przez następne 8. Stała się jego sztucznym satelitą. Między innymi wysłany do atmosfery Jowisza przyrząd pomiarowy, który w piekielnych warunkach wytrwał prawie godzinę. Kilka razy leciała w pobliżu galileuszowych księżyców: Io, Ganimedes, Europa i Kallisto. Odkryto, że pod powierzchnią trzech ostatnich są oceany, ze słoną wodą.

Z powodu na dobre działanie systemów, misję sondy wielokrotnie przedłużano (ostatni raz – pod koniec kwietnia 2001 r.). Wykonała w sumie 34 okrążenia wokół Jowisza. W tym czasie: 7 razy odwiedziła Io, 8 razy Kallisto, tyle samo razy Ganimedesa, 11 razy Europę.